พระสงฆ์ 9 รูป จากวัดพระเชตุพนวิมลมังคลาราม (วัดโพธิ์) เจริญพุทธมนต์คาถา

พิธีเจริญพระพุทธมนต์ เป็นพิธีกรรมฝ่ายสงฆ์พึงปฏิบัติโดยเฉพาะในงานมงคล โดยบทพระพุทธมนต์ที่ใช้ในงานมงคลต่าง ๆ ใช้กันโดยทั่วไป ประกอบด้วย เจ็ดตำนาน สิบสองตำนาน ธัมมจักกัปปวัตตนสูตร มหาสมยสูตร โพชฌงคสูตร คิริมานนทสูตร มหาสติปัฏฐานสูตร ชยมงคลคาถา คาถาจุดเทียนชัย และคาถาดับเทียนชัย

ในระหว่างการสวดเจริญพระพุทธมนต์จะใช้สายสิญจน์ประกอบการสวด ซึ่งสายสิญจน์ทำจากด้ายดิบ โดยการวงด้ายสายสิญจน์มีคตินิยมมาจากการทำพิธีรดน้ำที่ประกอบด้วยเวทย์มนต์คาถา เพื่อความเป็นสิริมงคลตามความเชื่อของศาสนาพราหมณ์ เพราะคำว่า ”สิญจน์” แปลว่า การรดน้ำ การเทน้ำ คำว่า “สายสิญจน์” จึงหมายถึง สายโยงแห่งการรดน้ำพิธี หรือ เส้นด้ายที่นำมาใช้ในพิธีรดน้ำ สายสิญจน์ทำจากด้ายดิบนำมาจับทบกัน โดยวิธีจับเส้นด้ายในเข็ดเดียว จับออกครั้งแรกเป็น 3 เส้น ม้วนเข้ากลุ่มไว้ ถ้าต้องการให้สายใหญ่ ก็จับอีกครั้งหนึ่ง จะกลายเป็น 9 เส้น การวงด้ายด้ายสายสิญจน์ในงานมงคลทุกประเภท นิยมใช้สายสิญจน์ 9 เส้น และมีการทำน้ำมนต์ โดยในการทำน้ำมนต์นั้น จะใช้เทียนสีขาว แต่เดิมจะใช้เทียนขี้ผึ้งแท้ (สีเหลือง) แต่เนื่องจากมีราคาสูงและเมื่อหยดทำน้ำมนต์จะมีคราบดำๆติดอยู่ เลยนิยมมาใช้เทียนไขสีขาวแทนเพราะน้ำมนต์จะดูสะอาดตาดีกว่า

การเจิม เพื่อก่อให้เกิด ความเป็นสิริมงคล ซึ่งจะนำไปสู่ความสำเร็จ อุปกรณ์ที่ใช้คือ ดินสอพอง

น้ำมนต์ที่สำเร็จด้วยการเจริญพระพุทธมนต์ของพระสงฆ์ในงานพิธีมงคลต่างๆ จะถือว่าเป็นน้ำที่มีความมงคล เมื่อนำมาประพรมทั้งบริเวณร่างกายหรืออาคารบ้านเรือนแล้ว จะทำให้เกิดสิริมงคลนำความสวัสดีมีโชคมาให้ รวมถึงการปัดเป่าสิ่งอัปมงคล อันตรายต่างๆ โดยไม้ที่ใช้ในการประพรมน้ำมนต์ คือ กำคา มีที่มาจากแกนก้าน หรือสันใบของหญ้าคาที่แก่จัด ตัดให้เหนือโคนใบขึ้นมาเล็กน้อย นำมารูดใบเขียว ที่ติดอยู่ด้านข้างทั้งสองข้างออกทิ้งไป จะเหลือแกนก้าน ที่ค่อนข้างแข็ง จากนั้นนำแกนก้านนั้นไปผึ่งแดดพอให้คายน้ำแห้ง เพื่อไม่ให้ขึ้นราหรือเน่า แล้วนำไปผึ่งต่อในร่มเพื่อให้แห้งสนิท การที่ไม่ผึ่งแดดโดยตรงมากนัก ก็เพราะแสงแดดจะทำให้แห้งมากเกินไปจนกรอบ เมื่อแกนหญ้าคานั้นแห้งดีแล้ว นำมาคัดขนาดของก้านให้อวบ ใหญ่เท่าๆ กัน ไม่มีตำหนิที่ก้าน และคัดจำนวนให้ได้ 108 ก้าน แล้วจึงมัดรวมกันด้วยด้ายสายสิญจน์ที่โคนก้าน เพื่อให้เป็นที่จับได้สะดวก และป้องกันไม่ให้กำแตกง่ายอีกด้วย

พระเกจิ

เกจิอาจารย์ ตามศัพท์แล้วแปลว่า อาจารย์บางท่าน อาจารย์บางพวก ที่มาของเกจิแรกเริ่มเดิมที หลังพระพุทธเจ้าปรินิพพานแล้ว พระสาวกได้รวบรวมคำสอนของพระองค์ไว้เป็นหมวดหมู่ เรียกว่า “พระไตรปิฎก” ต่อมา มีภิกษุผู้เป็นนักปราชญ์ได้แต่งหนังสืออธิบายเพิ่มเติมข้อความที่ยากในพระไตรปิฎกให้เข้าใจง่ายขึ้น เรียกภิกษุผู้แต่งหนังสือนั้นว่า พระอรรถกถาจารย์ หรือพระฎีกาจารย์ และในหนังสือที่แต่งมักอ้างถึงความคิดเห็นของอาจารย์อื่นๆที่เห็นด้วย หรือเห็นแย้งกับผู้แต่ง เรียกอาจารย์ที่ถูกอ้างถึงนั้นว่า “เกจิจารย์”